Ideale zoon

Ik kwam een oude kennis tegen. Onze kinderen zaten vroeger op dezelfde school. Haar zoon deed het toen al goed op school. Eigenlijk de mijne ook.

Ze deden het allebei heel goed op school. Wie zal dan zo trots zijn? De moeder natuurlijk. Ik noem haar zoon Tim (natuurlijk het is niet zijn echte naam).

Helaas, mijn zoon heeft een vorm van Autisme en ADHD, wat het leven heel ingewikkeld voor hem en ons gezin maakt. Hij moest de laatste drie jaar naar speciaal onderwijs, de professor Gunning school in Haarlem. De beste school, juffen en meesters die ik kon wensen voor hem. En dat heeft er uiteindelijk toe geleid dat hij nu naar “normaal” voorgezet onderwijs gaat.

Voor een kind met een gebruiksaanwijzing, zoals hij, kost alles extra moeite. Meer dan een zogenaamd “normaal” kind. Ik heb de handicap van mijn zoon geaccepteerd zoals het is. En doe mijn best om hem hier mee te leren omgaan. Dat hij accepteert wie hij is en dat zijn beperking hem niet laat weerhouden om alles te doen en bereiken wat hij wilt.

 

 

 

Met extra moeite dan voor andere kinderen, heeft hij zijn A, B en C zwemdiploma gehaald en ging hij verder met zwemvaardigheid, waar hij een paar maanden later mee stopte omdat het te veel werd. Hij kon moeilijk meekomen met de bad juf, zij begreep hem niet. De communicatie, en sociale vaardigheid, ligt gevoelig bij Autisme. Maar gelukkig was er een andere leuke bezigheid waar hij meer interesse in had op dat moment, scouting en paardrijden. Dus hij stopte met zwemvaardigheid. Tim ging op dat moment verder met wedstrijdzwemmen. Laatst hoorde ik dat hij nummer 50 van Nederland was. Het gaat heel goed met hem. Hij zit zelfs op een school waar topsport talenten worden opgeleid.

Mijn zoon gaat naar de VMBO en Tim heeft een keus tussen gymnasium en atheneum.

Met mijn zoon hou ik mijn hart vast of hij het gaat redden op deze school. Niet dat ik geen vertrouwen in hem heb, maar zijn beperking zit hem vaak in de weg. Ik weet dat hij er niets aan kan doen. Maar het betekent niet dat het alles makkelijker maakt. Ik weet dat hij slim is.

Maar ik weet ook dat alleen hersens niet genoeg zijn om het te redden in deze wereld. Het begrijpen van andere mensen en er mee kunnen omgaan en met de maatschappij is ook zeker net zo belangrijk. Soms zelfs nog belangrijker. Als je heel anders denkt dan anderen ziet je wereld er anders uit en is je beleving anders dan die van de meeste mensen. Mensen begrijpen je niet. Hoe ga je het dan redden?

 

 

Het zit zo, je staat in je eentje met veel lawaai in je hoofd en geluiden om je heen (de prikkelbaarheid van ADHD). Verbeeld jezelf, je staat op een lawaaierig treinstation in Peking en je begrijpt de taal niet die de mensen om je heen spreken (Dat is Autisme, de manier van doen en denken van Autisme is heel anders dan mensen die geen Autisme hebben). Nog steeds in het treinstation in Peking, je bent helemaal de weg kwijt en je weet niet hoe je kunt communiceren zodat anderen je begrijpen. Je kunt de mensen ook niet om hulp vragen omdat je hun taal niet spreekt. Dat is ongeveer wat mijn zoon beleeft, iedere dag opnieuw, keer op keer op keer. Veel lawaai in zijn hoofd plus dat anderen hem niet begrijpen, zowel als hij de anderen ook niet begrijpt.

Deze uitleg heb ik niet zelf verzonnen natuurlijk. Die heb ik van een kinderpsycholoog overgenomen. Ik leg het hier uit om een begrijpelijk beeld te geven. Soms is het nog makkelijker als je de handicap kunt zien aan de buitenkant. Dan heeft de mens sneller begrip voor je. Maar Autisme en ADHD zie je niet aan de buitenkant.

We ga verder over Tim. Tim gaat naar een tweetalige school, de lessen worden in het Engels gegeven. Ik stond daar op de stoep al die mooie verhalen van Tim’s ouders aan te horen. Hij houd zich ook nog steeds bezig met zijn Hobo en muziekles op school, hij heeft een voorsprong op alle andere kinderen, althans, dat zei de leraar. In tegendeel van mijn zoon, die is al na drie jaar harp les gestopt. Ik krijg stiekem een traan in mijn oog als ik hoor hoe tevreden, blij en trots de ouders van Tim zijn.

 

Die traan in mijn oog kwam van blijdschap. Ik was echt oprecht blij voor hun en hun zoon. Ik weet ook niet waarom, ik was niet jaloers en had niet even een afgunst gedachte in mijn hoofd. Onze zoon en Tim begonnen samen in de goede richting maar eindigen heel ver van elkaar.

Ik ben blij voor de ouders omdat ik zelf ook net zo gelukkig en trots zou zijn als mijn zoon zo ver was gekomen. Maar dat mijn zoon geen ideaalbeeld is, betekent dat niet dat iemand anders kind dat niet mag zijn.

Ik denk dat de liefde van de moeder groot is en heel ver gaat als het om haar kinderen gaat. Mijn zoon heeft misschien Autisme en ADHD maar ik wil niet dat zijn beperkingen hem weerhouden om te leven. Als moeder van hem is het niet altijd makkelijk. Het is soms zelfs heel hard. Maar wat hou ik van dat jongetje. Zoveel dat ik mezelf heb belooft om alles te doen wat ik kan en de beste moeder te zijn voor hem. Dat zijn belang op de eerste plaats komt. Al betekend dat niet dat ik altijd lief voor hem zal zijn, zelf ben ik soms heel erg streng voor hem. omdat ik het beste voor hem voor heb.

Ik wil dat hij slaagt in het leven. Een goede relatie met zichzelf heeft en zich goed voelt met en in hemzelf. Een gelukkig leven gaat leiden, wat dat dan ook is en wat hij ook gaat doen, als hij maar gelukkig is.

Heb ik een ideale zoon, denken jullie?

Moet ik ook echt een ideale zoon hebben? Of hij een ideale zoon wordt of niet zal de tijd leren. Wat ik nu kan zeggen is dat ik heel erg trots op hem ben! Dus voor mij het is het prima dat hij geen “ideale” zoon is. Als hij maar zichzelf kan en zal zijn. En als hij zijn plek in deze wereld kan vinden, vind ik dat al prima. Simpelweg omdat ik ook geen ideale moeder ben.