Is het belangrijk hoe je jezelf laat zien op je blog?
Als iemand die haar eigen verhalen schrijft, zoals jij en ik. Ik heb een blog en op dit moment ben ik mijzelf aan het zoeken. Wie ben ik in mijn blog? (Ik vind het knap als iemand weet wat ze precies wil schrijven op haar blog.) Hoe wil ik mijzelf neerzetten op mijn blog? Hoe kan ik mezelf zijn? Is het belangrijk hoe je jezelf laat zien op je blog?
Ik heb het aan mijn partner gevraagd. Kan je iemand leren kennen door de blog? Ken je mij door mijn blog? Zijn antwoord was nee. En hij gaat verder, “net als jij, je schrijft over dingen om je heen maar niet over je ellende, je laat die kant van jezelf niet zien, terwijl je die kant ook hebt.” was zijn antwoord.
Zal het mensen echt boeien? Zouden mensen het leuk vinden om mijn ellende en die van anderen te lezen? Ik denk, één keer is het misschien leuk, oké twee keer dan, maar na tien keer….. Ik weet het niet. Al besef ik dat de kans bestaat dat iemand die kwetsbaar is en zichzelf durft te laten zien op de blog vaak hartelijk, open en/of gevoeliger overkomt dan iemand die dat niet doet.
Is de kans om het hart van de lezer te winnen ook groter, dan iemand die af en toe over lippenstift schrijft zoals ik?
De “ellende kant” van mijzelf op mijn blog laten zien? Die persoon ben ik niet. Ik kan niet blijven stilstaan en me richten op wat ik mis en wat ontbreekt bij mij en in mijn leven. Ik wil er niet eens over spreken. Niet door schaamte of een perfect beeld te creëren of zo. Niet omdat ik wil beter overkomen op mijn blog. Helemaal niet.
Ik doe het gewoon liever niet. Ik wil mijn zwakheid niet laten zien. Dat je me zielig vind en medelijden met me krijgt. Ik wil niet dat iemand mijn zwakte ziet. Ik wil gewoon in de spiegel kijken en lachen, niet huilen. Net als dat ik wil schrijven over wat me gelukkig maakt. En die keus maak ik iedere dag opnieuw. Al heb ik net als anderen ook ellende Als ik terug denk aan al de ellende in mijn leven en de ellende die ik nu ook heb er zijn zo veel. Maar ik respecteer de keus wel als een ander dat wel doet. Mensen zijn anders en je moet gewoon doet waar je zin in hebt. Het is prima, het is goed. Ik kan dat gewoon niet opbrengen op dit moment. Misschien ooit of misschien nooit. Maar ik wil wel een ontroerende verhalen hebben, zal dat me ooit lukken met mijn outfits, eten, reizen en make-up reviews?
Dus wat ik doe is, ik laat hier gewoon iedere keer een stuk van mijzelf zien, maar op mijn manier. Door mijn verhaal over Big Mac van gister of mijn verhaal van Mijn paarse batik rok. Ik schrijf gewoon graag over iets moois. Geluk is veel zoeter en mooier om aan te denken. Het is een persoonlijke keus. Ik wil graag een kei zijn. Een vrouw met pit, een vrouw met ballen. Niet dat mijn leven perfect is. Ik wil me gewoon graag zoveel mogelijk richten op het positieve. Jullie zullen mijn verhalen misschien niet leuk ingrijpend en ontroerend genoeg vinden.
Al weet ik dat een bepaald verdriet, een onzekerheid kwetsbaarder is en ingrijpender dan een verhaal over lippenstift, toch zal ik over lippenstift blijven schrijven.
Ze kunnen zoveel maken en bereiken met het ontwikkelen van spullen en producten. Waarom kunnen de bedrijven geen zielige of kwetsbare lippenstift maken? Waar iedereen medelijden en begrip voor kan hebben. Dan was mijn make-up review een stuk makkelijker geweest. Als jullie mijn review dan zouden lezen, dan zeggen jullie; och meisje toch, wat erg voor jou en jouw lippenstift, wat moeten jullie allemaal doorstaan en meemaken, wat knap zeg, je doet het goed meis!
Zolang dat deze soorten van lippenstift en make-up nog niet op de markt komen zal ik het zelf moeten doen. Verhalen vertellen die andere mensen begrijpen en ontroeren. Hoe dan? Hoe moet ik dat gaan doen zonder mijn “ellende verhaal” is nog de vraag. Want ik wil toch dat mensen zien hoe lief ik ben, de vechter die in mij zit.
Dat ik nooit opgeef als het tegenzit. Dat meisje dat de halve wereld over reisde en veel heeft overwonnen en ook heel veel tranen heeft gelaten in haar leven. Hoe moet ik dat doen? Dat jullie mij kennen en om mijzelf beter te laten zien op mijn blog. Hoe doe ik dat? Het is zo verdomde moeilijk.
Of ik moet een heel grappig verhaal schrijven, maar dat kan ik ook weer niet. Geen talent er voor. Wat is dit voor een vrouw? kan ze helemaal niets? Toch wel, één ding wat ik kan bedenken, dat is dat ik dichtbij mezelf moet blijven schrijven. Dat zijn de woorden die ik al lang hoor van de blog tips. Ik denk dat iedere ervaren blogger daar zelf ook uiteindelijk achter is gekomen. Er zijn niet voor niets zoveel weblog die verhuizen naar een ander adres, van naam veranderen, of veranderen van niche…
Omdat de blogger pas na jaren ontdekte dat dit het niet is en dat ze niet verder willen bloggen. Ik kan dat echt begrijpen. En ik ben zo blij voor mensen die die stap zetten of durven te zetten. Gewoon doen, volg je hart. Wat ik nu meemaak is waarschijnlijk niets anders dan andere bloggers. Toen ik begon dacht ik dat ik wist hoe ik het wilde doen…..Maar in de loop van de tijd dat ik dagelijks blogde klopte er iets niet. Er ontbrak iets, iets waar ik zelf achter moest zien te komen.
En nee, het is niet het feit dat ik één keer per dag blog, ik zou zelfs wel twee keer per dag kunnen bloggen. Dus om 2-3 keer per week te bloggen daar zal ik op dit moment meer gek van worden. Later misschien, maar niet nu.
Het grappige is dat ik veel blogpost heb, waar ik uren tijd aan besteed en echt trots op ben met het resultaat. Dat ik tevreden ben maar toch niet helemaal. En nee het heeft niet met de foto’s of de tekst op zich te maken. En het is ook niets over perfectie. Perfect bestaat gewoon niet, niets en niemand is perfect. Maar ik weet gewoon dat er iets ontbreekt in mijn blog post.. er ontbreekt soms een gevoel, een gevoel van dit is het! Het heeft niets met dure producten, niets met hoeveel bezoekers. Het heeft wel alles te maken met mijn gevoel. Mijn gevoel moet kloppen.
Deze blog van vandaag, misschien vinden jullie het helemaal niets. Misschien denken jullie, waar heeft die Jeapiebel het over? Maar een ding dat in deze post zeker niet ontbreekt is mijn gevoel. Het gevoel dat dit is wat ik echt wil schrijven. Dit is de blogpost waar ik gelukkig van wordt. Voor mijzelf. En ik hoop stiekem dat het de lezer ook een beetje amuseert natuurlijk. Als dat niet zo is, dan is het ook goed, want ik ben in iedere geval tevreden. En dat is goed. Ik ben gelukkig met mijn blogpost. Precies zoals iedereen roept. Schrijf wat je gelukkig maakt.
Ik zal misschien nooit bepaalde soorten verhalen over mijn leven schrijven en hier met jullie delen. Maar het betekent niet dat jullie mij niet zullen kennen. Of dat ik mijzelf niet ben. Mensen zijn gewoon anders. En mijn manier is ook gewoon anders.
Ik wil graag een blogpost waar ik mezelf langzamerhand weer in terug vind. Dat ik met blijdschap en trots terug kan kijken als ik een jaar of 80 bent. En dat als mijn kleinkinderen me willen leren kennen, dan kan dat. Langzamerhand probeer ik stap voor stap met vallen en opstaan dat soort van blogpost te bereiken.
Sinds ik blog ben ik alleen maar gelukkiger geworden. Iedere ochtend als ik wakker wordt heb ik zin om te leven. Mijn werk, waar ik soms even geen zin in had, daar heb ik dan weer zin in. Ik denk positiever over mezelf en wil ook graag beter voor mijzelf zorgen hierdoor. Bewust of onbewust, die positieve mindset is goed voor mij geweest. Ik ontken niet dat bloggen ook frustaties kan opleveren en niet alleen maar een p
ositieve kant heeft en een goed gevoel geeft. En? Hebben jullie ook een wijze les of wijsheid over je blog die jullie met mij willen delen?
Bedankt voor jullie tijd!